خداحافظ انعطاف...

هنوز هیچی نشده دارم به چیزایی فکر می کنم که زمانش فرا نرسیده شاید دارم یواش یواش خودم رو براش آماده می کنم هرچی باشه بهتر از اینه که یک باره روی سرم آوار بشه!

خداحافش خم شدن برای بستن بند گفشام!

خداحافظ چرخش های قلونج شکن!

خداحافظ واکنش های لحظه ای!

خداحافظ کش و قوس های بعد از بیدار شدن!

فقط موندم اگر قولنج شدن چیکار باید بکنم!یا بعد از بیدار شدن از خواب کش و قوس دادن بدنم رو چطور بی خیال بشم!

چطور بعد از خستگی دو ساعت خیابان گردی رو کف اتاق ولو نشم!

درسته هیچی از الان مشخص نیست و این که قراره که انعطاف کدام مهره ها برای همیشه از بین برن ولی مطمئنا کمرم بیشترین سهم رو خواهد داشت.

حداقل باید از لحاظ روحی اماده بشم و پایین آوردن انتظارات تا حدامکان ، منطقی ترین راه نشکستنه.

هیچی ترسناکتر از این نیست که بعد عمل از کرده خود پیشمون بشی!
انگار که وارد قفسی شدی که تا آخر عمر محکوم به زندگی درونش هستی!
قفسی که فقط خودت میبینی و فقط خودت حسش میکنی!

 

همه مثل هم نیستند!...